Heinrich, ojciec drugiego budowniczego katedry praskiej Petra Parléře, pochodził prawdopodobnie z Kolonii nad Renem, gdzie wznoszono kolosalną budowlę nowej katedry. Osiedlił się w Schwäbisch Gmünd i tam pracował przy budowie kościoła św. Krzyża. Przydomek „z Gmünd” w drugiej połowie XIV wieku łączy się z nazwiskami innych mistrzów, o których można przypuszczać, że byli ze sobą powiązani także więzami rodzinnymi. Powierzono im kierowanie wielkimi i prestiżowymi budowami. Działali w Bazylei, Fryburgu Bryzgowijskim, ULMie, Augsburgu oraz nad brzegami Renu w Kolonii i Strasburgu; ich prace można przypuszczać także w Norymberdze i być może w Ratyzbonie. Największą sławę zyskał syn Heinricha z Gmündu Petr Parléř, powołany w 1356 roku przez cesarza Karola IV do Pragi, gdzie powierzono mu kontynuację budowy katedry. Jego dzieło cechuje się wieloma nietradycyjnymi pomysłami i innowacjami. Dzięki mistrzowskiej jakości i duchowej głębi prace Petra Parléře trwale wpisały się nie tylko w obraz Pragi, lecz także w historię europejskiej sztuki średniowiecznej. Syn Petra, Wacław, przejął budowę katedry św. Szczepana w Wiedniu. Mistrzowie „z Gmünd” zostali wezwani do budowy katedry w Mediolanie. Najmłodszy syn Petra Parléře, Janko, udał się aż do odległego Zagrzebia.
Ta grupa wielkich budowniczych otrzymała po swojej najważniejszej postaci, drugiemu mistrzowi praskiej katedry, nazwę „Parléřowie”. Oddźwięk ich dzieł, zwłaszcza Petra Parléře działającego w Pradze, był ogromny. Jego wpływ spotykamy w różnych formach na wielu prestiżowych budowlach w znacznej części Europy. W badaniach historii sztuki utrwaliło się więc określenie „parléřowski”, „parléřowski wpływ”, „parléřowski styl” itp.
Dzieło „parléřowskie” stało się ogólnoeuropejnym fenomenem, który nabrał charakteru mitu, i właśnie jemu poświęcona jest ta książka.