Bicie monety, jako podstawowego środka płatniczego w obrębie wymiany krajowej i zagranicznej, w okresie wczesnego średniowiecza rozumiane jest jako jeden z podstawowych atrybutów państwowości. Kwestiom związanym z rozpoczęciem czeskiego mennictwa poświęcają uwagę zarówno nasi, jak i zagraniczni badacze już niemal 250 lat. Poszukiwanie początków bicia krajowej monety przypomina kryminalną opowieść z wieloma tropami, lecz tylko z niewielką ilością bezpośrednich dowodów. Podstawowym źródłem wiedzy nie tylko o początkach czeskiego mennictwa, ale także o procesach ekonomicznych zachodzących na obszarze szerszej przestrzeni wczesnośredniowiecznej Europy Środkowej pozostają, przy braku źródeł pisanych, znaleziska monet. Te wyraźnie dowodzą, że jeszcze przed wybiciem krajowej monety w obrocie w Czechach coraz częściej używano monet zagranicznych. W ciągu IX wieku były to denary bite w mennicach cesarstwa Karola Wielkiego, a od początku X wieku monety z mennic bawarskich. Są dowodem, że Czechy stopniowo stawały się częścią szerszej przestrzeni gospodarczej Europy Zachodniej. Dlatego logiczne jest, że rosnąca potęga państwa Przemyślidów oraz jego polityczne i kulturowe zakorzenienie doprowadziły w pewnym momencie rozwoju do konieczności rozpoczęcia bicia własnej monety. Książka Jiřího Lukasa i Jana Videmana przedstawia nowe spojrzenie na użycie i funkcję bitych monet w Czechach w IX i X wieku i na podstawie udokumentowanych faktów odpowiada na pytania związane z rozpoczęciem krajowego mennictwa. Koryguje również niektóre powszechnie przyjmowane tezy i przedstawia czytelnikowi nowy obraz początków czeskiego mennictwa. Ważną częścią książki, obok szczegółowego spisu i opisu wczesnośredniowiecznych skarbów monetarnych ukrytych w latach 50.-70. X wieku na obszarze Europy Środkowej i Północnej, jest także katalog czeskich denarów tzw. starszego bawarsko-szwabskiego (dziewięciopunktowego) typu, bitych w Pradze w ciągu lat 70. X wieku. Bicie monet, jako podstawowy środek płatniczy zarówno w obrocie krajowym, jak i zagranicznym, jest w okresie wczesnego średniowiecza rozumiane jako jeden z podstawowych atrybutów państwowości. Nic więc dziwnego, że zagadnienia związane z rozpoczęciem czeskiego mennictwa są przedmiotem zainteresowania zarówno naszych, jak i zagranicznych badaczy od niemal 250 lat. Poszukiwanie początków lokalnego mennictwa przypomina kryminalną historię z wieloma wskazówkami, lecz tylko niewielką ilością bezpośrednich dowodów. Podstawowym źródłem wiedzy nie tylko o początkach czeskiego mennictwa, lecz także o procesach gospodarczych zachodzących na obszarze wczesnośredniowiecznej Europy Środkowej pozostają, przy braku źródeł pisanych, znaleziska monet. Te wyraźnie świadczą, że jeszcze przed wybiciem krajowej monety w handlu w Czechach stopniowo wykorzystywano monety obce z rosnącą intensywnością. W ciągu IX wieku były to denary bite w mennicach cesarstwa karolińskiego, a od początku X wieku monety z mennic bawarskich. Potwierdzają one, że Czechy stopniowo stawały się częścią szerszej przestrzeni gospodarczej Europy Zachodniej. Dlatego logiczne jest, że rosnąca potęga państwa Przemyślidów oraz jego polityczne i kulturowe zakorzenienie doprowadziły w pewnym momencie rozwoju do konieczności rozpoczęcia bicia własnej monety. Książka Jiřího Lukasa i Jana Videmana przedstawia nowe spojrzenie na użycie i funkcję monet w Czechach w IX i X wieku i, opierając się na udokumentowanych faktach, odpowiada na pytania związane z rozpoczęciem lokalnego mennictwa. Jednocześnie koryguje niektóre powszechnie przyjmowane tezy i ukazuje czytelnikowi nowy obraz początków czeskiego mennictwa. Oprócz szczegółowego inwentarza i opisu wczesnośredniowiecznych skarbów monetarnych, ukrytych w ciągu lat 50.-70. X wieku na obszarze Europy Środkowej i Północnej, ważną częścią książki jest też katalog czeskich denarów tzw. starszego bawarsko-szwabskiego (dziewięciopunktowego) typu, bitych w Pradze w ciągu lat 70. X wieku.