Życie Margaret Thatcher niezmiennie konfunduje filozofów. Na początku pierwszego tomu tej biografii zauważyłem, że zastanowiłaby nawet Sokratesa. Jego dictum, że „bezmyślnym życiem żyć człowiekowi nie warto” na pewno jej nie dotyczy. Zadziwiłaby także Francisa Bacona, który rzekł: „Droga na szczyt wiedzie krętymi schodami”. Jej wspinaczka zaczęła się niżej – i dlatego mierzyła wyżej – niż rozpoczynali jej poprzednicy, lecz szła w górę drogą tak prostą, jak to było możliwe. I chociaż bywała z pewnością bardziej przebiegła w trudnych sytuacjach, niż chciałaby przyznać, rzadko zbaczała ze swej ścieżki. Mężczyzna wspinający się krętymi schodami nie myśli, co jest za zakrętem. Kobieta przebijająca się na szczyt, żeby tam się utrzymać, ma cel zawsze przed oczami. Ją pchały ku górze olbrzymia ambicja i żarliwa wiara w możliwości wolnego kraju. Na szczycie wywalczyła dość czasu, żeby podjąć dzieło uwolnienia potencjału swojego państwa i zrealizować większość swojej wizji.

Ta książka pokazuje ją na szczycie, być może bardziej dominującą niż jakikolwiek jej poprzednik w czasach pokoju i bardziej znaną na scenie światowej niż jakikolwiek brytyjski premier, z wyjątkiem Winstona Churchilla.\n(fragment Przedmowy)