Teksty Jaromíra Zeminy o Adrianie Šimotovej obejmują okres wyznaczony latami 1965-2014, czyli czas od zorganizowania dla niej pierwszej indywidualnej wystawy, która odbyła się w Galerii Czechosłowackiego Pisarza w Pradze, aż do jej śmierci, uzupełnione o nowe teksty powstałe do tej książki w ciągu ostatnich pięciu lat. Zeminowe eseje są osobiste, trafnie oddają istotę twórczości i są komunikatywne; ponieważ powstawały stale przez prawie sześćdziesiąt lat, obejmują cały dorobek jej twórczości, życie i rozwój myślowy, emocjonalne załamania i dojrzewanie. Adriana Šimotová o swojej twórczości napisała: „Trzy, cztery godziny się skupiam, a potem dopiero nadchodzi moment, kiedy zabieram się do pracy. Jeśli przepuszczę ten moment, nie mogę do tego wrócić. A jeśli zaczynam pracować zbyt wcześnie, to jest to niespełnione.” Teksty Jaromíra Zeminy jakby powstawały podobnie, również wtedy, gdy Šimotová mówi: „Interesuje mnie też to, czego tam nie widać, ale wiem, że tam jest.” To nie jest tylko książka z zakresu historii sztuki; Zemina ma swój osobisty styl łączący lirykę i epikę, i dzięki niemal całe życie obejmującemu spojrzeniu napisał książkę, która jest wnikliwym spojrzeniem, a być może i kluczem do życia powiązanego z twórczością jednej z najważniejszych postaci czeskiej kultury po II wojnie światowej. Wnikliwością, której w tej głębi nikt inny niż Jaromír Zemina nie jest w stanie dostarczyć. „To, o czym chcę mówić, to człowiek. Jego pozycja w świecie. Człowiek w swojej cielesności i w sferze duchowej.” Adriena Šimotová