„Kiedy Selma powiedziała, że w nocy ukazało jej się okapi, wiedzieliśmy, że ktoś z nas wkrótce umrze,” zaczyna swoją opowieść dziesięcioletnia wnuczka Selmy, Luisa. Selmie śniło się o afrykańskim antylopie już trzykrotnie i za każdym razem potem ktoś z wioski umierał, dlatego mieszkańcy są nagle w gotowości. Niektórzy czują, że nadszedł najwyższy czas, by ujawnić przemilczaną prawdę. A gdy śmierć wreszcie nadchodzi, okoliczności są poza wszelkimi oczekiwaniami. Poprzez Luisę odsłaniamy życie małej, spokojnej wioski o magicznej atmosferze. W domu Selmy, w którym dorasta dziewczynka, schronienie znajdują niekiedy ekscentryczni sąsiedzi, których mimo nerwowości, kaprysów i różnic charakterów łączy przyjaźń, tolerancja dla odmienności i chęć niesienia pomocy. Mieszkają tu też rodzice Luisy, zajęci kryzysem wieku średniego tak bardzo, że ledwo mają czas dla córki i chętnie powierzają jej wychowanie innym. Ważne miejsce zajmuje też olbrzymi pies Alaska z aurą nieśmiertelności. Powieść składa się z trzech części rozgrywających się w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, a następnie na początku nowego millenium. Opowieści, w których Luisa staje twarzą w twarz ze śmiercią bliskiej osoby, splatają się swobodnie. Tematem historii jest jednak przede wszystkim miłość i ludzie, którzy mają odwagę o nią zabiegać oraz pokonywać przeszkody w postaci wewnętrznych barier, uprzedzeń i tysięcy kilometrów. Autorka zręcznie żongluje metaforami i przeplata je delikatnym, życzliwym humorem czerpiącym z dobrze zaobserwowanych codziennych sytuacji. Jej wzruszająca opowieść jest przemyślaną medytacją nad tym, jak utrata i miłość kształtują człowieka i wspólnotę. O poszukiwaniu naszego miejsca na świecie, nawet jeśli to miejsce jest dokładnie tam, gdzie się znajdujemy. Powieść zyskała wyraźny międzynarodowy oddźwięk i do tej pory została przetłumaczona na 20 języków.