\"Miłość niejedno ma imię\" - w poincie pisze Maksymilian Tchoń, autor zbioru pt. Zakazana miłość. Recenzent Zdzisław Antolski zauważa,że wszystkie zamieszczone w tym zbiorze wiersze tworzą ciąg logiczny. \"(...) Ta poezja jest nieujarzmiona jak rzeka i potrafi unieść wiele znaczeń oraz metafor (...)\". Cytuję ten fragment jako niezwykle trafne spostrzeżenie dotyczące odbioru specyficznego \"strumienia samoświadomości\", swoistego rachunku sumienia, autorefleksji. Awangardowość i tradycja; zdawać się może, że to dwie przeciwstawne tendencje. Jak udaje się je spleść, nieustannie zaplatać i wykorzystywać? Choćby dlatego warto zagłębić się w nurty wierszy Maksymiliana. Pozostaje on do końca tajemniczy i zasadniczo nie zdradza żadnych własnych tajemnic. Nie dowiemy się zatem. czy jest zakochany w kobiecie, czy w poezji i literaturze. Zapewne oba uczucia towarzyszą jego odkryciom i wysiłkom zdobycia wzajemności. Erudycyjnie wykształcony, sprytny i przygotowany do roli poetu ze swadą wiedzie nas na: ścieżki, trakty i bezdroża. Nie zważa na wertepy, nie traci animuszu. Jego wymowa jest potoczysta, bywa chełpliwa, ale bywa pokorna. Przeciwstawności są elementem koniecznym tej narracji. (...). Wzrusza wiersz \" Kocham cię tatusiu...(...).

Zestawienie tych metafor i wymowa całego zbioru nie służą odpowiedzi, czym jest\"Zakazana miłość\", ale przemawiają do każdego z nas: \" Jesteś przyczyną dla której istnieję\"!