Już w debiucie Blada kraina wzgórz laureat Nagrody Nobla z 2017 roku Kazuo Ishiguro otwiera temat, w którym później stał się mistrzem cichego przerażenia ułożonego niczym staranna ikebana. Dostojnie, nienachalnie, a jednak bezkompromisowo porównuje „zastygłe przejawy wielkiej sfinksy” - jak problem tego czasu nazwał kolega John Fowles - i stwierdza, że pozornie pożyteczna, wręcz godna umiarkowość jest typowa dla japońskiego i brytyjskiego usposobienia na szkodę, ponieważ w rzeczywistości miażdży udawaną osobę i jej otoczenie. Krótka wizyta jedynej ocalałej córki zmusza starzejącą się Ecuko, owdowiałą Japonkę mieszkającą teraz na angielskiej prowincji, do powrotu wspomnieniami do gorącego lata w rodzinnym Nagasaki. Pod koniec drugiej wojny światowej jednak dusze jej współobywateli zmieniły się nie do poznania. Nic już nie jest jak za przedwojennego militarystycznego reżimu, po ulicach wloką się zjawy dawnych znajomych i niewielu znajduje w sobie siłę, by iść dalej. Uległa Ecuko w krajobrazie blednących wspomnień przypomina sobie zwłaszcza miesiące przed narodzinami pierwszego dziecka, kiedy musiała przytakiwać jedynym żyjącym krewnym: panosznemu pierwszemu mężowi i równie manipulacyjnemu ojcu. Wydaje się, że uległą żonę mogła wtedy wzmocnić znajomość z nieprzewidywalną sąsiadką Sačiko i jej nieposłuszną córką, które za wszelką cenę chcą uciec z miasta spalonych cieni. Narastający niesłyszalny protest i wszechobecna trauma z Nagasaki jednak prowadzą dramat ciężarnej Ecuko aż do punktu kulminacyjnego, którego kafkowskie rysy potęguje ulubiona przez autora narracja w pierwszej osobie. Właśnie dzięki temu zabiegowi Ishiguro pokazuje nam wyraźnie, że ludzka pamięć wybiórczo przywołuje zdarzenia i z wiekiem oszukuje, jak ukazały znakomite powieści Zmierzch dnia i Malarz przeminiałego świata. Opowieść nagrodzona Nagrodą Pamiątkową Winifred Holtby za najlepszy debiut roku 1982 otworzyła początkującemu brytyjskiemu pisarzowi japońskiego pochodzenia drzwi do magazynu Granta, którego rekomendacja stanowi najlepszą referencję do wejścia w literacką elitę wyspy. W przewrotnie miękkiej tonacji molowej i przy użyciu niemal minimalistycznego wyrazu Kazuo Ishiguro kreśli psychiczny blok narratorki, która mimo swojej małości pragnie wyrwać się z pęt „wielkiej” historii. Czy pamięć znowu nie strąci jej w dół, w dół po bombie?