Pytanie „eutanazie ano, či ne" przechodzi przez historię medycyny. Wiedzie ścieżkami prawa, filozofii, religii, etyki, psychologii i ogólnego kontekstu kulturowego. I jest badane przez pryzmat indywidualnego spojrzenia każdego z nas, w zależności od naszego niepowtarzalnego ukształtowania osobowości, doświadczeń życiowych, etapu życia, temperamentu, naszej intymnej osobistej historii oraz jej powiązań i relacji z życiem naszych bliskich. Co to jest „życie niegodne życia", co jest nie do zniesienia, tak samo jak miarę nadziei, możemy postrzegać - za siebie - każdy inaczej. Od tego zależy także nasze stanowisko wobec ewentualnego rozwiązania dla nas dalszej nie do zniesienia patowej sytuacji. Na skali zaczynającej się od całkowitego i zasadniczego potępienia eutanazji, przez ciche ignorowanie eutanazji biernej, aż po liberalne stanowisko, w różnych formach skodyfikowane w obecnym prawodawstwie wielu państw. W obecnych badaniach większość obywateli naszego kraju skłania się ku zgodzie na eutanazję. Uważam, że większość tych, którzy popierają legalność eutanazji, postrzega to zagadnienie przede wszystkim z punktu widzenia preferencji ewentualnego osobistego wyboru, dopuszczenia tego, jak sami byśmy rozumowali. Czy mamy prawo decydować o własnym życiu? Czy nasza wola dotycząca wyboru zakończenia własnej drogi ma być kontrolowana, wpływana lub ograniczana wolą kogoś innego? Czy mamy prawo prosić o pomoc w realizacji naszej decyzji? Być może nieco pomijana jest jednak druga strona dylematu. Kto ma być owym wyimaginowanym przewodnikiem odchodzącego? Jak poradzić sobie z taką rolą? Jak ją nazwać? Jak pogodzić prawo mojego wyboru drogi i kontrowersyjną rolę wspomnianego „przewodnika" z ogólnie pozytywnymi zobowiązaniami medycyny? Wierzę, że ta książka pomoże nam w poszukiwaniu odpowiedzi, być może także przez otwarcie pytań, których dotąd nie uświadomiliśmy sobie.