Chociaż zespoły specjalnie wyszkolonych oddziałów szturmowych, które były zrzucane za linie wroga, by wykonywać tam tajne misje, istniały już podczas II wojny światowej, to właśnie podczas pierwszej i drugiej wojny w Zatoce Perskiej jednostki specjalne, jak nazywamy je dziś, przyciągnęły uwagę głównych mediów. W swojej porywającej książce o roli w tych elitarnych oddziałach Brokhausen opisuje, jak bardzo skuteczne były podczas wojny w Wietnamie, kiedy był członkiem małej grupy zwanej Zespołem Rozpoznawczym Habu. Jednostka ta była częścią MACV-SOG (Military Assistance Command Vietnam Studies and Observations Group), znanej po prostu jako SOG. Na początku lat siedemdziesiątych przeprowadzała naloty i operacje mające na celu zdobywanie informacji wywiadowczych na obszarach kontrolowanych przez wroga w Wietnamie, Laosie i Kambodży. Zespoły składały się głównie z rodzimych wietnamskich żołnierzy. Regularnie ponosiły ogromne straty, ale dostarczały istotnych informacji o ruchach jednostek partyzanckich, co niezwykle pomagało amerykańskiemu dowództwu wojskowemu. Brokhausen barwnym językiem przesyconym żargonem wojskowym i przełamanym czarnym humorem opisuje, jak to jest przedzierać się przez teren odległej dżungli pod ciągłym zagrożeniem wrogiego ognia. Drużyna Brokhausena osiągnęła jeden z najwyższych poziomów przyznanych odznaczeń za odwagę w historii armii amerykańskiej. Jednakże było to okupione wysoką ceną; liczba rannych i poległych była niewiarygodnie wysoka. Dziś uznalibyśmy te misje za samobójcze. W 1970 roku było tak samo, ale ci mężczyźni wraz ze swoimi lokalnymi sojusznikami - Montagnardami, Wietnamczykami i chińskimi Nungami - wyruszali na akcje dzień po dniu i z odwagą stawiali czoła tym wyzwaniom.