Biblia kralicka zajmuje w bogatej tradycji czeskich przekładów Pisma pozycję wyjątkową. Specyficznie czeski reformacyjny odłam średniowiecznego Kościoła zachodniego, jednota braterska, stworzył poprzez skoncentrowany, zbiorowy wysiłek swoich oświeconych elit dopracowany i jednolity przekład z języków oryginalnych oraz współczesnych najlepszych przekładów protestanckich. Po wydaniu w sześciu tomach, w którym tom Nowego Testamentu stanowił zrewidowany i w aparacie przypisów znacząco rozszerzony przekład Blahoslava, ukazały się kolejne edycje. Najbardziej komentowanym dziełem biblijnym braci stało się drugie wydanie ostatniego tomu sześcioksięgu, samodzielnie opublikowany Nowy Testament z roku 1601, nad którym istotnie pracował kalwińsko zorientowany biskup Zachariáš Ariston. Wspomniana korekta z początku XVII wieku, w której domyka się przedbiałogórska braterska tradycja komentowanego przekładu nowotestamentowego i która zapowiada brzmienie ostatniej Biblii kralickiej z roku 1613, jest teraz przedstawiona czytelnikom w edycji krytycznej, obejmującej wszystkie warianty językowe od pierwszego wydania Nowego Testamentu Blahoslava z 1564 roku aż po ostatnią wersję kralicką z 1613 roku oraz główne współczesne obcojęzyczne wzorce, z których bracia mogli czerpać. W dziejach badań naukowych dzięki zespołowi bohemistów i biblistów po raz pierwszy realizuje się myśl, o której realizację zabiegały pokolenia wcześniejszych badaczy: krytyczne wydanie tekstu nowotestamentowego Biblii kralickiej.