W tym pionierskim połączeniu sztuki i nauki muzyk, neurolog i psycholog poznawczy Daniel J. Levitin bada związki między muzyką a mózgiem. Stara się odpowiedzieć na pytanie, dlaczego muzyka tak bardzo nam się podoba i jakie znaczenie ma dla nas jej wykonywanie, komponowanie czy słuchanie. Levitin w książce sprzeciwia się poglądom różnych znaczących myślicieli, którzy twierdzą, że muzyka powstała jedynie przez ewolacyjną przypadkowość lub że jest aktywnością przeznaczoną wyłącznie do zabawy. Autor utrzymuje, że muzyka ma dla naszego gatunku zasadnicze znaczenie. Na podstawie najnowszych badań i muzycznych przykładów od Mozarta przez Duke’a Ellingtona aż po Van Halena ukazuje, że jej rola może być nawet ważniejsza niż języka i że w pełni wpisuje się w koncepcję „przetrwania najsilniejszych”. Muzyka spośród wszystkich ludzkich działań wyróżnia się tym, że jest wszechobecna i jednocześnie bardzo starożytna. Nie ma jej w żadnej znanej nam ludzkiej kulturze, do której sięgają zapisy historyczne. Jednymi z najstarszych materialnych artefaktów znalezionych podczas wykopalisk z osad nowoczesnego człowieka i jego przodków są właśnie instrumenty muzyczne: piszczałki z kości i bębny wykonane z pni drzew z naciągniętymi skórami zwierzęcymi. Kiedy ludzie się zbierają, bez względu na powód, towarzyszy im muzyka: śluby, pogrzeby, promocje, wyjazd mężczyzn na wojnę, wydarzenia sportowe, życie nocne, modlitwa, romantyczna kolacja, matki kojące dzieci czy studenci z słuchawkami na uszach. Muzyka była i jest częścią naszego codziennego życia. Tak wszechobecne zjawisko dotychczas uchodziło głębszemu badaniu naukowemu. Jak powstaje dźwięk i jak rodzi się melodia? Czy wspomnienia i muzyka są „przechowywane” w tych samych częściach mózgu? Dlaczego niektóre piosenki utkną nam w głowie i nie potrafimy się ich pozbyć? Czy nasz mózg odczuwa pewne perwersyjne zadowolenie z tego, że powoli doprowadzają go do szaleństwa bezsensowne jingles reklamowe? Z tymi i innymi pytaniami autor próbuje się zmierzyć w książce.