Położna była od niepamiętnych czasów częścią lokalnej pamięci zbiorowej - postrzegano ją jako element wyposażenia wsi, podobnie jak proboszcza, nauczyciela, sołtysa; każdy potrzebował położnej. Była obecna przy zrodzeniu biologicznym (wyprowadzała dziecko z łona matki) i społecznym (uczestniczyła przy chrzcie, czasem była matką chrzestną). Brała udział także w innych obrzędach, odgrywała ważną rolę przy rytuałach przejścia: narodzinach, chrzcie, wstąpieniu i śmierci. Około lat 1850-1950 pogłębiła się profesjonalizacja pomocy położniczej. Przeszła od sąsiedzkiej pomocy do zawodu, który należało uregulować prawnie: w ciągu stu lat położna przekształciła się w położną zawodową (porodní asistentka). Książka śledzi zmiany ram legislacyjnych wyznaczających życie i działalność położnych, instytucjonalizację kształcenia położnych, analizuje przemiany relacji między położnymi a Kościołem. Zwraca uwagę na zmienny, momentami harmonijny, momentami dysharmonijny, stosunek położnych do lekarzy oraz na stereotypy płciowe, które w tym obszarze historii wobec położnej były najbardziej widoczne. Położne przedstawione są także jako grupa zawodowa; można obserwować, jak często i w jaki sposób łamały prawo w swojej trudnej praktyce. Zakończenie książki poświęcone jest stopniowemu uświadamianiu sobie tożsamości zawodowej położnych, poszukuje odpowiedzi na pytanie, kiedy i w jaki sposób zaczęły domagać się swoich praw, dlaczego odrzucały określenie „baba” i dążyły do „godniejszej” nazwy „położna”.