Ta książka ma znaczną wartość historyczną. Większość tych, którzy służyli na japońskich okrętach podwodnych podczas II wojny światowej, albo nie przeżyła, albo nie spisała swoich doświadczeń. To książka o bardzo odważnym człowieku, który niezachwianie służył swojej ojczyźnie, mimo że nie zgadzał się - często bardzo głośno - ze sposobem używania okrętów podwodnych przez Japończyków. Zendži Orita jest bardzo dumny z tego, co robił podczas wojny, a częścią tego było także zabijanie członków sił alianckich. Książka zaczyna się od japońskich planów ataku na Pearl Harbor. W tamtym czasie, a także podczas samego ataku, Orita był oficerem wykonawczym na okręcie podwodnym I-15. Autor opisuje, jak jego okręt wziął udział w ataku, w tym użycie miniaturowych łodzi podwodnych, które miały przeniknąć do portu, a następnie wrócić do okrętów macierzystych, takich jak I-15, które na nie czekały. Szczegółowo opisuje także ataki okrętów podwodnych na Santa Barbarę i wybrzeże Oregonu. Z książki dowiesz się, jak wyglądała służba jako kapitan japońskiego okrętu podwodnego: jak Oritę przenoszono z jednostki na jednostkę, jak radził sobie ze stratą przyjaciół i kolegów oraz jak odnosił się do przełożonych. W trakcie wojny miał poczucie, że pozostałe okręty podwodne nie były wykorzystywane efektywnie. Ostatnia czwarta część książki dotyczy tokko, czyli misji samobójczych. W wielu z misji bojowych dowodzonych przez Oritę użyto samobójczych torped kaiten. Autor szczegółowo opisuje te akcje, w tym listy imienne ochotników, którzy zginęli. Pod koniec wojny Orita został przeniesiony do kraju, gdzie pełnił funkcję instruktora okrętów podwodnych. Ponieważ uczył niedaleko Hiroszimy, był świadkiem wybuchu bomby atomowej. Wiedział, że wojna nie potrwa już długo. Na zakończenie opisuje kapitulację Japonii i krótko swoje życie po wojnie.