Fabuła książki jest oczywista - chodzi o charakter. Jeśli zależy ci na charakterze twoich dzieci lub nawet twoim własnym, może to być także pasjonujące. Nauczenie dziecka czytać, pisać, liczyć czy choćby zrobić przewrót w powietrzu wymaga od nauczyciela pewnej sztuki dydaktycznej. Współczesna pedagogika w tym zakresie jest znacznie rozwinięta. Opracowała niezliczone znakomite metodyczne strategie, jak przekazywać dzieciom informacje, fakty, wiadomości i umiejętności. Problemem dla pedagogiki jest jednak wychowanie charakteru czy uczenie dobra. Było tak od zawsze, dziś w szczególności. Od wybuchu rewolucji naukowo-technicznej jako ludzkość przebyliśmy ogromną drogę w zakresie poznania, co przełożyło się na treść wychowania i edukacji. Ilość informacji, które dzieci muszą przyswoić, jest tak przytłaczająca, że nie ma czasu „pielęgnować obyczajów”. Teoretycznie wiemy, że wychowanie i edukacja nie powinny sprowadzać się jedynie do przekazywania wiedzy. W każdej podręcznikowej publikacji typu Wstęp do pedagogiki, Podstawy pedagogiki itd. czytamy, że poza przekazywaniem wiadomości musimy też kształtować moralno-wolitywny wymiar charakteru. Musimy uczyć dobra. Czy potrafimy to jednak? Czy to w ogóle możliwe? Czy istnieje na to jakaś metoda? Co na ten temat mówili wielcy wychowawcy przed nami - Sokrates, Comenius, Rousseau i inni?