Mniej znana i dotąd nieprzetłumaczona na język czeski książka Martina Bubera powstała w czasie II wojny światowej. Autor wychodzi w niej z założenia głębokiego kryzysu społecznego, któremu można stawić czoła jedynie poprzez konsekwentne przemyślenie korzeni naszej cywilizacji. Głównym tematem są różne próby reform XIX wieku, które reagowały na historyczne konsekwencje rewolucji francuskiej. Buber kompetentnie charakteryzuje Saint-Simona, Owena i Fouriera, czyli tych, których Marks z pozycji scentralizowanego socjalizmu określał mianem „socjalistów utopijnych”. Autor przekonująco ujawnia źródła utopijnego przekroczenia nie tylko u poszczególnych postaci, lecz także u samego Marksa. Dość szczegółowo zwraca przy tym uwagę na konkurencję między różnymi podstawami ideowymi. W przeciwieństwie do dostrzeżonych granic podejścia Marksa bada i problematyzuje myśli Proudhona, Kropotkina czy Landauera. Buber uważa, że spór światopoglądowy różnych propozycji reformy społeczeństwa cierpiał na zbytnią skłonność do tworzenia abstrakcyjnych schematów myślowych, czym przygotowywano grunt pod przewagę dogmatycznych uprzedzeń. Krytyczne spojrzenie w dziele Bubera zmienia się w momencie, gdy zaczyna on pisać o historycznej wyjątkowości zakładania kibuców. Na podstawie przedstawionej typologii organizacji współżycia ludzkiego dochodzi do wniosku, że utopijność wcześniejszych prób reform nabiera w tym nowym typie przesłanek do realizacji. Buber opiera swoje przekonanie na własnym doświadczeniu z realizacją kibuców. W końcowych fragmentach książki rozwija koncepcję systemu przedstawicielskiego. Uważa, że ta nowa forma organizacji społecznej daje możliwość uniknięcia dotychczasowych skłonności systemu przedstawicielskiego, jakimi są wspieranie centralizacji politycznej i marginalizacja masy wyborczej. Dzieło Bubera Drogi do utopii odsłania taki wymiar jego myślicielskiej osobowości, jaki w dotychczas przetłumaczonych książkach Bubera pojawia się jedynie w zarysie. Z punktu widzenia aktualności tematu jest naszym zdaniem wiarygodnie uchwyconą próbą znalezienia pewnego wyjścia z trudności, które w dużym stopniu towarzyszą także współczesnemu społeczeństwu. Nie mniej ważną wartością książki Bubera jest jednak jego świadectwo historyczne - i to nie tylko o opisywanym okresie, lecz także o jego epokowo uwarunkowanym konflikcie ideowym.