Bezlitosne splądrowanie naszej planety i jej zasobów w imię bezgranicznego wzrostu ma coraz bardziej niepokojące konsekwencje. Mówi się jednak jedynie o ich technicznych aspektach. O psychologicznych milczy się. Dlaczego utraciliśmy zdolność ograniczania swoich potrzeb? Tymczasem wiele czynników wskazuje, że obfitość pogarsza jakość naszego życia, o czym świadczą wskaźniki samobójstw, zaburzeń psychicznych, przestępczości oraz wielu chorób wynikających z dobrobytu. Luigi Zoja w swojej książce ostrzega, że relacja ludzkiej psychiki do pożądania jest chorobliwa. Dlatego musimy zrozumieć irracjonalny impuls, który jest tego przyczyną. Jeśli mamy dyskutować o granicach rozwoju gospodarczego, musimy zadać sobie pytanie, dlaczego domagamy się nieskończonego wzrostu. Wtedy uświadomimy sobie, że jest to stosunkowo niedawna i historycznie uwarunkowana tendencja. Jeszcze niemal do niedawna żyliśmy w społeczeństwie rolniczym, które kierowało się cyklem pór roku, a pożywienie dawały mu sezonowe plony. Dzieje Zachodu to dzieje przezwyciężania tego sposobu życia i jego zastępowania ekspansją, która nie zna granic; metastazą produkcji będącej jedynie skutkiem metastazy potrzeb. Chcąc zrozumieć historię, musimy podejść do niej - tak jak do ekonomii - psychologicznie. Początek tego rozwoju tkwi bowiem w nieświadomej konwersji naszych przodków. Dla antycznych Greków, którzy kształtowali podstawy myślenia zachodniego, moralność polegała na przestrzeganiu granic. Żyli w lęku przed ukrytym żądaniem człowieka wobec nieskończoności, które nazywali arogancją i uważali za grzech śmiertelny. Bogowie chcieli szczęścia tylko dla siebie, byli zazdrośni, karali tego, kto miał lub pragnął za dużo. Jednak Grecy, wskutek swoich sukcesów, spuchli pychą, stali się prekursorami ambicji i zmiotły tabu granic: zaczęli stawiać się na miejscu bogów. Luigi Zoja chce w swojej książce przypomnieć i uczynić aktualną opowieść ukrytą w mitach starożytnych Greków, z którą moglibyśmy się utożsamić i dzięki której ponownie uwierzylibyśmy w pożyteczność granic.