Książka "Rzecz myślenia", którą Martin Heidegger poświęcił sobie z okazji osiemdziesiątych urodzin w 1969 roku, stanowi swego rodzaju jego filozoficzne memento. Ten zbiór tekstów z pierwszej połowy lat 60. zawiera między innymi dwa z najważniejszych tekstów Heideggera w ogóle.

We fryburskim wykładzie "Czas i bycie" autor po trzydziestu pięciu latach wraca z perspektywy swojego późnego myślenia do problematyki trzeciej - nigdy niedokończonej i rzekomo spalonej - części jego głównego dzieła "Bycie i czas". Słynnie trudny tekst, który po raz pierwszy ukazuje się w czeskim przekładzie, pokazuje, że gdy bez przesądów rozważamy bycie tego, co jest, nieuchronnie stajemy przed pytaniem o czas, a gdy następnie rozważamy czas, nieuchronnie zostajemy sprowadzeni z powrotem do pytania o bycie. Rzeczowy związek obu - bycia i czasu, czasu i bycia - Heidegger ujmuje w centralnym pojęciu swego późnego dzieła: wydarzenia przywłaszczenia (Ereignis).

Paryski wykład "Koniec filozofii i zadanie myślenia", którego klasyczne tłumaczenie zostało w niniejszym wydaniu ponownie przejrzane, formułuje tezę, że filozofia jako nauka o bycie jako bycie w naszej epoce kończy się, ponieważ poszczególne nauki już bez reszty rozebrały między sobą całość bytu. Zadaniem myślenia, które jest spadkobiercą filozofii, jest według Heideggera następnie przemyślenie rzeczowych związków ukrytych w świetle bytu, które rozwiera się wraz z czasem i w którym wszelkie istniejące dopiero staje się jawne i uchwytne - czyli przemyślenie właśnie tego, o co autor sam pokusił się w wykładzie "Czas i bycie".