Wkrótce po opublikowaniu w Ameryce mojej pierwszej książki, poświęconej odkryciom starodawnego systemu zwanego Huna, powołano do życia eksperymentalną grupę mającą na celu zbadanie dawnych wierzeń i praktyk. Organizacja ta przyjęła nazwę „Stowarzyszenie Badaczy Huny (Huna Research Associates, w skrócie - HRA), a jej członkowie rozprzestrzenieni byli po całym świecie. Większość badań przeprowadzały wyznaczone osoby, które od czasu do czasu przysyłały mi sprawozdania z rezultatów swoich prac.W celu utrzymania ciągłego kontaktu między członkami stowarzyszenia oraz umożliwienia wymiany spostrzeżeń na temat przebiegu pracy i uzyskiwanych wyników, wydawaliśmy okresowe biuletyny HRA (Huna Research Associates Bulletin).Wiele prac eksperymentalno-badawczych tylko pośrednio odnosiło się do praktyk Huny, stosowanych w dawnych latach. Jednak wszystkie one miały taki charakter, że ich powtórna analiza w świetle teorii Huny dawała nadzieję na pełniejsze zrozumienie istoty badanych zjawisk.Gdy pod koniec 1957 roku biuletyny przestały zadowalać ich odbiorców, nie ukończono jeszcze kilku prac o największym znaczeniu badawczym. Ponieważ nadal, pod moją kontrolą, trwały próby i wciąż napływały nowe informacje i pomysły, dając nadzieję na bliskie ukończenie pracy, zrodziła się potrzeba ostatecznego uporządkowania materiałów i prezentacji aktualnych problemów oraz wniosków płynących z prób ich rozwiązania.Dlatego też powstała propozycja publikowania niedużych książeczek, które dawałyby obraz aktualnego stanu nie dokończonych zadań HRA. Jeden z projektów, krótko opisany w mojej książce Wiedza tajemna w praktyce , wzbudził duże zainteresowanie. Było to studium metody pomiaru cech charakteru człowieka i poziomu jego inteligencji za pomocą instrumentu skonstruowanego przez doktora Oscara Brunlera. Brunler oparł swoje prace na wcześniejszych eksperymentach pewnego Francuza, M. Bovisa. Przyrząd nazwano „biomctrem Brun-lera-Bovisa.Zalety biometru natychmiast stały się oczywiste. Wykłady Brunlera i jego krótkie artykuły pojawiały się od czasu do czasu w biuletynach HRA. Niektórzy członkowie stowarzyszenia, łącznie ze mną, zyskali przywilej nauczenia się dokonywania odczytów na jednym ze skonstruowanych wówczas przyrządów. Jednak brak możliwości zakupienia sprzętu był przeszkodą na drodze do przeprowadzania częstszych i bardziej ogólnych testów i badań. Na niepowodzenia w produkcji biometrów i w ich szerokiej dystrybucji na rynku złożyło się kilka okoliczności. Jedną z ważniejszych była obawa, że przyrząd ten łatwo będzie można pomylić z „radiatorami, używanymi przez niektórych lekarzy do stawiania diagnoz i leczenia pewnych niedomagań, których to aparatów nie można było - pod restrykcjami prawnymi - konstruować i sprzedawać w handlu wewnętrznym.Faktem jest, że nigdy nie udowodniono istnienia „promieni, które podczas diagnozy miałyby płynąć od pacjenta i dawać odczyt na przyrządach „radiatora. Niestety, nic otrzymaliśmy również przekonującego wyjaśnienia, co właściwie rejestrował biometr. Doktor Brunler tłumaczył, że przyrząd wskazuje i analizuje „promieniowanie mózgu, ale dodawał też, że promienie nie mają charakteru zwykłych fal elektrycznych, lecz ze swej natury są „dielektryczne. Również zespół części składowych przyrządu, o których mówiło się, że stanowią podstawę urządzenia, objęty był tajemnicą.W każdym razie brak swobodnego dostępu członków HRA do biometru uniemożliwiał badania ważnych zjawisk, w których dużą pomocą - co oczywiste - byłby ten właśnie przyrząd. Ponieważ brakowało nam informacji potrzebnych do skonstruowania podobnego instrumentu, najlepszym możliwym wyjściem było odszukanie jednego ze starych francuskich biometrów, wykonanych dawniej przez M. Bovisa, i próby rekonstrukcji kolejnych kroków czynionych przez Brunlera, gdy starał się go udoskonalić. Jednocześnie trzeba było szukać bardziej przekonujących wyjaśnień przyczyn i mechanizmu dotychczasowego działania instrumentów.Doktor Brunler zmarł w 1952 roku. Mimo iż teorie, które ledwo co rozwinął, z wolna zaczęły ustępować miejsca innym, nic nie można ująć jego geniuszowi, który objawił się w konstrukcji nowej wersji biometru i monumentalnej pracy, dzielącej procedurę odczytu na trzy etapy i opisującej znaczenie wskazań otrzymanych na skali instrumentu.Czytelnikowi, który podchodzi do czytania książki Analiza psychometryczna bez znajomości teorii Huny, wyłożonej między innymi w moich wcześniejszych książkach, należy się krótkie wyjaśnienie głównych jej zasad (opisanych szczegółowo w mojej podstawowej książce Magia cudów ), aby materiał poświęcony systemowi biometrycznemu był bardziej zrozumiały. Przydatne będzie również krótkie podsumowanie wyników prac doktora Brunlera nad rozwojem systemu.Mam nadzieję, że czytelnicy obeznani już z książkami i biuletynami HRA zaakceptują tę świeżą prezentację jako powtórkę dotychczasowych wiadomości, przygotowującą ich umysły do przyjęcia nowego zasobu nic publikowanych dotąd informacji. Max Freedom Long ukryj opis