Owidiusz ze swoją "Sztuką kochać i nie kochać" jest tutaj dla was, którzy żyjecie miłością, hołdujecie jej, rozkosznie wznosicie się na jej szczyty i ryzykujecie niszczycielski upadek. W Owidiuszu - zarówno mężczyźni, jak i kobiety - znajdą oddanego przewodnika po tajemnicach miłości oraz zachętę i inspirację, gdzie i jak szukać miłości, jak ją pielęgnować, jak ją utrzymać, a gdy związek czasem straci złudzenia, jak naprawić sytuację - wszystko to w ujmujących wierszach w rytmie naszych czasów. Często nie musimy daleko iść po miłość: Nie każę temu, kto szuka, / zetknąć żagli i płynąć z wiatrem: / ten, kto chce znaleźć, ma zaledwie / kawałek drogi przed sobą. Praktyczną radą jest zaprosić wybraną osobę na jakieś przedstawienie: Usiądź tuż obok swej damy (czego ci w tym przeszkadzać?), / swoim bokiem przyciśnij się do niej, / ile się da ciało przy ciele… albo na kieliszek: Nie raz młoda nimfa / serce chłopca skradła, / gdy płomień w ogień wlała / napój Wenus upojony… Trzeba wytrwać i się sprawdzić: Własnoręcznie nad nią trzymaj / porządnie rozłożony parasol, / własnym ciałem otwieraj jej / drogę w tłumie ulicznym i zdecydowanie nie zapominać o schludnym wyglądzie: Niech noga nie pływa bezdomnie / w przemoczonej obuwiu, / niech język z niego nie wystaje zuchwale / i niech rdza nie mówi haczykami. … Niech też twoja chudość świadczy / o męce serca… Owidiusz wciąż utrzymuje reputację rozpustnika, ale czytając go dziś, nie musimy tego ukrywać. Kiedyś było inaczej - tę książkę publicznie spalono za niemoralną nie tylko we Florencji (prawda, zdarzyło się to w 1497 roku, i właściwie dowodzi to, jak bardzo musiała być popularna), a jeszcze w latach trzydziestych XX wieku w wielu krajach władze ją konfiskowały. Miłości jest znacznie ponad dwa tysiące lat, a tym wierszom jest mniej więcej dokładnie tyle. Nic nie wskazuje na to, żeby miłość ani wiersze ją wychwalające miały zniknąć ze świata.