„Tybetańska Księga Umarłych” (Bardo Thödol) uważana jest za jedną z najważniejszych ksiąg mądrości ludzkości. Jej metaforyczny język jest dla osób niebędących buddystami trudny do zrozumienia, dlatego autor starał się wrażliwie i starannie przekazać główną treść w języku współczesnym, zachowując jednocześnie poetykę i siłę oryginału. Powstał w ten sposób dłuższy wiersz w prozie, który opisuje różne fazy umierania aż daleko poza ostatni oddech. Doświadczenia psychologa, własna praktyka medytacyjna oraz przeżycia bliskie śmierci pomogły autorowi wybrać uniwersalne prawdy duchowe z tekstu buddyjskiego i przełożyć je na współczesne obrazy. Na wzór oryginału można ją czytać umierającemu na głos, by w ten sposób wspomóc jego odejście. Praktyczne wskazówki pomagają stworzyć odpowiednią atmosferę i właściwie zaplanować moment czytania. Można jej jednak używać także do osobistej medytacji o śmierci, przemijalności i badania własnej świadomości. Obszerne eseje Kena Wilbera traktują o miejscu „Tybetańskiej Księgi Umarłych” we współczesnej psychologii i duchowości oraz odnoszą temat śmierci do jego integralnego modelu świadomości. Treść uzupełniają rekomendacje muzyczne i przydatne odnośniki. „Księga jest zwięzłym i praktycznym przewodnikiem po umieraniu. Nie powinna być czytana jednorazowo. To także zeszyt ćwiczeń do przygotowania na moment umierania.”