Kiedy świat mówi do nas, że jesteśmy coś warci, dotyka w nas jednej z najgłębszych potrzeb, ale kiedy stawia warunek jeśli, głęboko rani w nas tę potrzebę. Nieraz nie jesteśmy tego świadomi. Dlatego pozwalamy się ranić. Gonimy za tym, by świat nas dowartościował. Sądzimy, że musimy się rozprawić z mnóstwem podyktowanych nam jeśli: aby się liczyć, aby być cenionym, aby nie wypaść z gry. Tak bardzo ulegamy mnożącym się jeśli, że przestajemy żyć własnym życiem. Żyjemy na życzenie innych, w gorsecie ludzkich oczekiwań. Zgadzamy się być tablicą do zapisywania oczekiwań pod naszym adresem czy opinii o nas. I tak powoli ulegamy przekonaniu, że na wartość trzeba sobie zapracować, zasłużyć, a nawet ją kupić. Zapominamy o jednej z fundamentalnych i niezaprzeczalnych prawd o naszym życiu: że wartość po prostu się ma.