Książki Sylvy Lauerovej mają wielu entuzjastycznych zwolenników. Znane są z tego, że wręcz zasypują czytelnika energią ukrytą w opowieści. Niezależnie od tego, czy się to komuś podoba, czy nie. Może dlatego warto ostrzec, że i ten powieść nie oszczędzi czytelnika. Jest ponura, tajemnicza i pełna cichych paradoksów naszego życia. Sześć dni, równoległy świat podziemi praskiego metra, pięć życiorysów połączonych tylko jednym - cichymi, kołyszącymi krokami mężczyzny bez przeszłości. Trzy przeznaczeniowe spotkania, łatwe do przeoczenia w biegu codziennego życia. Gdyby w czeskiej literaturze istniał gatunek kameralnego thrillera, „Tichošlap” mógłby zostać jego godnym przedstawicielem. Sylva Lauerová znów oferuje czytelnikom coś zupełnie nowego. Subtelna, mrożąca i pełna człowieczeństwa powieść. Główna linia fabularna jest starannie ukryta za codziennymi obrazami zwykłych ludzkich żyć - niedojrzałej, nieszczęśliwej i poszukującej samej siebie Anety, zakochanego i ambitnego przedsiębiorcy Pavla, dominującej, odnoszącej sukcesy i emocjonalnie stwardniałej galerystki Sonji oraz dwóch starszych kobiet. Żyć, które łączy tylko jedno - obecność cichych, kołyszących kroków mężczyzny bez przeszłości. Mężczyzny, który nie mówi. Mężczyzny, który kładzie się spać w ciemnym pokoju starej kamienicy i spędza niekończące się godziny w przestrzeniach praskiego metra. Czego w nim szuka? Co zmusza go do życia w równoległym świecie dziesiątek metrów pod ziemią? Lauerová zachowuje swój sugestywny i autentyczny literacki styl, tym razem jednak wzbogaca go o nowy, powolny i mroczny, poetyzujący odcień, który nadaje powieści „Tichošlap” całkowicie osobisty charakter.