Drobne prozy Čapka, w których daje głos także zaskakującym mówiącym, takim jak odchody, pniak, pluskwa czy mucha, ośmieszają nadęte powagi wielu naszych wypowiedzi. Drobne anegdoty, z których wyziera żądło absurdu, wyrażają obawy autora przed odczłowieczeniem życia, przed utratą szczerego zainteresowania drugim człowiekiem. Čapek ironizuje wysiłki władzy, by podporządkować społeczeństwo zmechanizowanemu porządkowi, i wychwala jednostkę, która potrafi samodzielnie podejmować decyzje w skomplikowanym świecie. I tutaj podziwiamy mistrzostwo językowe autora, na przykład słowną feerię we WYNALAZCY, w której Čapek stworzył około czterdziestu nowych, nieistniejących słów, które mimo to odbieramy jako znajome, choć są neologizmami autora. W obecnych czasach, w których ponownie widoczna jest przepaść między pochlebnymi słowami a groźnymi czynami, docenimy konsekwentne moralne przesłanie Čapkowskich proz. Jednostka nie może zostać pozbawiona odpowiedzialności za społeczne zło, nawet z powodu własnego strachu. Postawa ludzkich owiec jest ironizowana: „Niech mnie zabiją, byle mnie prowadzili.” A gdzie indziej: „Tyle nienawiści, Panie Boże! Co się stało z ludźmi! Chyba wszystko zmieniło się przez noc. … Pan Varga żałobnie przypomniał sobie o swoim wdowieństwie. Gdyby biedna żona była żywa - czyżby się nie zmieniła?”