Druga książka Petry Soukupovej, za którą autorka otrzymała nagrodę Magnesia Litera 2010 dla najlepszej książki roku.

Intymne relacje rodzinne czy partnerskie są tradycyjną domeną kobiecych i dziewczęcych opowieści. Wyższa literatura jakby się tego tematu obawiała, a może nawet trochę się go wstydziła. Tym większą uwagę przyciąga więc, gdy jakiś autor potrafi je ująć nieoczywiście, niesentymentalnie i nietradycyjnie. Petrze Soukupovej udało się to już w pierwszej książce zatytułowanej K moři. Również w jej nowym zbiorze trzech obszernych opowiadań głównym tematem są relacje rodzinne. Tym razem jednak autorka przyjęła stylizację dziecka-bohatera. W pierwszych dwóch tekstach narratorami są dzieci, w trzecim narratorką jest co prawda już dorosła kobieta, lecz sednem są jej wspomnienia z dzieciństwa. We wszystkich opowiadaniach bohaterowie próbują uporać się z pewnym rodzinnym traumatem, który oddala ich od bliskich, zmusza do poszukiwania tożsamości i miejsca w rodzinie. Nie chodzi jednak o dramatyczne filmowe zwroty akcji, które przewracają życie bohaterów do góry nogami - istotne wydarzenia rozgrywają się wewnątrz postaci. Autorka potrafi jednak tak zaangażować czytelnika w tę bardzo intymną przestrzeń, że jest on zdolny dzielić nawet najbardziej subtelne wewnętrzne poruszenia i odbierać je jako prawdziwe dramaty egzystencjalne. Może to wydawać się nieco paradoksalne, ponieważ język narracji raczej odsłania dystans i notuje wydarzenia chłodnym okiem kamery. I w tym jednak objawia się talent narracyjny Petry Soukupovej.

Książka przedstawia więc w ramach współczesnej literatury czeskiej pozycję, która nie kusi czytelnika powierzchowną ekskluzywnością, lecz zmusza go do refleksji nad pozornie niedramatycznymi momentami jego życia. I między innymi w tym właśnie tkwi sens każdej dobrej literatury.