Petra Dvořáková przedstawia wielowarstwową opowieść, której ramę stanowi zmaganie z jadłowstrętem psychicznym. Z nieprzewidywalną szczerością dotyka skomplikowanych więzi rodzinnych i traum, miłosnego błądzenia oraz poszukiwania schronienia w zastępczej relacji, która ma wręcz skandaliczny odcień. Ukazuje powiązanie rozwoju anoreksji z niezwykle poważną chorobą dziecka oraz na przemian udanymi i nieudanymi próbami odnalezienia punktu oparcia w wierze w Boga. Autorka bez retuszu opisuje też relację córki z matką jako relację determinującą, na której podłożu powstaje anoreksja. Przedstawia anoreksję jako nieustanną próbę zakotwiczenia w prawdziwym kobiecości, która jednak umyka, a niepewne kontury życia w pewnych okolicznościach przemieniają się w pragnienie ekskluzywnej wychudłości. To rodzaj neurotycznego syndromu, który ostatecznie wyłania się jako jedyna możliwość kontrolowania i panowania nad własnym życiem. Autorka burzy uproszczony, medialny i powszechnie utrwalony obraz jadłowstrętu psychicznego jako odchudzania dla urody, które później wymyka się spod kontroli i może skończyć się tragicznie. Chociaż opowieść nie kończy się happy endem, na końcu książki znajdujemy się wraz z bohaterką blisko zrozumienia, w czym i w jaki sposób można odnaleźć uzdrowienie, gdy zawodzi terapia, a przegrane bitwy przerastają siły człowieka. Książka oferuje nie tylko wyjątkowe doświadczenie czytelnicze, lecz także poprzez tę historię możliwość zrozumienia własnego życia. Bo któż z nas może powiedzieć, że jego kroki zawsze prowadziły drogami zalanymi światłem?