Po swojej prozatorskiej debiutanckiej książce "Lázně" Martin Reiner po latach ponownie literacko wraca do prozy. Gdyby do książek dołączane były także opowieści ukazujące drogę, jaką dzieło przebyło od poczęcia do finału, w przypadku powieści "Lucka, Maceška i ja" byłoby to lektura bardzo obszerna, ekscytująca i dramatyczna: pierwsza i ostatnia wersja różnią się bowiem niczym dwa wszechświaty. Książka szukała swojej formy przez kilka lat. To, co może zainteresować jedynie historyka literatury, wcale nie musi pociągać czytelnika. Czytelnika interesuje rezultat. A jaki on jest? To opowieść o delikatnych i kruchych sprawach: o ojcowskiej relacji dorosłego młodzieńca do obcej dziewczynki, o jego wieloletnim poszukiwaniu tożsamości seksualnej, o niemal detektywistycznym śledztwie dotyczącym słynnego emigracyjnego poety i jego przeszłości. Również o poezji, bolesnych przejrzeniach, wyobcowaniach, stratach i o śmierci. Ta książka naprawdę dojrzała. Przede wszystkim w tym, jak zręcznie przeplatają się i mnożą losy postaci jakby pochodzących z różnych światów, gdy każda z nich zasługiwałaby na osobną powieść. Także w tym, jaka siła i oddziaływanie bije z poetyckiego języka autora. Uważam, że w tym przypadku można powiedzieć, iż książka "Lucka, Maceška i ja" swoją jakością przewyższyła swego autora.