Koniec starych czasów w Zlínie. Tak mógłby się też nazywać nowy powieść Antonína Bajaji. Albo także morawski Amarcord - wspomnienia o dzieciństwie, które było obiecujące; zaczęło się rozwijać tuż po wojnie, kiedy mieszkańcy Zlína witali wyzwolicieli chlebem i solą, na boisku odbywała się zabawa z egzekucją "gestapáka" i wielu z "buržoustů" wierzyło w powrót masarykowskiej republiki i batowskiej prosperity. To dzieciństwo mogło być też szczęśliwe, gdyby nie zapadła żelazna kurtyna, Zlín nie stał się Gottwaldovem i towarzysze nie likwidowali wroga klasowego. W rezultacie dotknęło to nie tylko rodzinę autora, którego ojciec prowadził prywatną praktykę, a dziadkowie mieli hotel, lecz również ich przyjaciół, tak zwanych reakcyjnych, którzy tracili majątek, pozycję i wolność. I właśnie stopniowy rozpad wszystkiego, co było wcześniej, oraz gasnąca nadzieja na przewrót - to leitmotiv książki Bajaji. Jednak tamte dzieciństwo w pewnym sensie było szczęśliwe, bo dziecięcy świat unosił się wysoko ponad troskami dorosłych: podczas gdy żywoty rodziców i dziadków się rozpadały, dzieci kochały opowieści o śpiewającym komunistycznym niebie i przeżywały swoje pionierskie przygody. Aż do chwili, gdy także ich życie dotknęła "wielka" historia i z plątaniny "pravdolží" wyłoniły się niepokoje i koszmary nocne. Książka jest stylizowana jako wybór z listów do siostry Jany (Jeanne), z którą autor przeżywał tamte obiecujące dzieciństwo. Teksty, które włożył do pięknej niebieskiej Dřevnice, czasem przypominają tragikomiczne papierowe łódeczki. Zaczęły powstawać w latach sześćdziesiątych XX wieku i pierwotnie nie były przeznaczone do publikacji.