Gdy kilka lat temu Amy Chua, Amerykanka pochodzenia chińskiego, opublikowała swoją spowiedź zatytułowaną „Bojowa pieśń tygrysiej matki”, wkrótce stała się prawdopodobnie najsłynniejszą matką na świecie. Jej książka, przetłumaczona na kilkadziesiąt języków, wywołała natychmiastowy skandal i do dziś nie przestaje prowokować gorących debat na temat wychowania dzieci. Jak wychowywać dziecko? Jak surowi powinniśmy być wobec naszych pociech? Jakie stawiać im wymagania? Który model wychowania jest lepszy - zachodni, liberalny, kładący nacisk na indywidualne, wrażliwe podejście do osobowości dziecka, czy surowy chiński rygor połączony z bezwzględnym szacunkiem dla autorytetu rodziców? Jak czytelnik dowiaduje się po lekturze książki, odpowiedzi na te pytania wcale nie są tak jednoznaczne, jak mogłoby się wydawać. Amy Chua, matka dwóch córek i ceniona profesor prawa na jednej z renomowanych amerykańskich uczelni, ma jasne stanowisko: pomoże swoim dzieciom tylko wtedy, gdy będzie wobec nich bezkompromisowo surowa w duchu chińskiej tradycji, jeśli od najmłodszych lat będzie je rygorystycznie wychowywać, nieugięta i przede wszystkim konsekwentnie prowadzić ku maksymalnym osiągnięciom, nie pozwalając im na rezygnację. Nie zraża się przy tym tym, że budzi w swoich dzieciach opór i niechęć, bo jak sama mówi: „Moim celem jako rodzica jest przygotować je na przyszłość - nie przypodobać się im.” Autorka bardzo otwarcie, z pewną dozą przesady i autoironii, opowiada, że jej dwie córki musiały mieć we wszystkich przedmiotach poza wychowaniem fizycznym same jedynki, nie mogły występować w szkolnych przedstawieniach, musiały grać na instrumencie muzycznym, a wybór ograniczony był do skrzypiec lub pianina. Dzieci same nie decydowały o zajęciach pozaszkolnych ani o kółkach, do których uczęszczały. Telewizja, gry komputerowe czy nocowanie u koleżanek były rzecz jasna surowo zabronione… Chua opisuje dramatyczne sceny, kłótnie, krzyki i płacz, które wywołują jej metody, a jednocześnie ukazuje, jakie owoce przynosi jej konsekwentne „tygrysie” wychowanie nakierowane na sukces. Po niekończących się godzinach ćwiczeń przy pianinie jej córka Sophie staje się wirtuozką fortepianu, która już w czternastu latach koncertuje w Carnegie Hall… Narracja autorki i jej argumenty są na tyle przekonujące, że każdego rodzica, nawet jeśli uzna stosowane przez Chua metody za przesadne, a wręcz drastyczne, zaczyna podczas lektury nachodzić wątpliwość: czy tygrysie matki nie mają w końcu racji? Czy nasz zachodni, liberalny sposób wychowania nie jest jedynie łatwiejszy i wygodniejszy? Czyżby prawdą było, że chiński model wychowania rzeczywiście rodzi znacznie więcej odnoszących sukces dzieci niż zachodni? Czy to tylko złudzenie, że najbardziej przysłużymy się dzieciom, dając im dużą swobodę w podejmowaniu decyzji, „szanując ich osobowość”, nie ograniczając ich, przede wszystkim wspierając w tym, co je interesuje, będąc empatyczni, pobłażliwi i nie stawiając wygórowanych wymagań? A może nasza nadgorliwa troska, by dzieci przede wszystkim były „szczęśliwe”, wcale nie przyniesie im w życiu prawdziwego szczęścia? Wnikliwy czytelnik szybko zauważy, że autorka nie jest zaślepionym dogmatykiem i potrafi zachować względem siebie ironiczny dystans. Chua otwarcie przyznaje, że jako tygrysia matka odniosła sukces tylko częściowo. W samym wstępie do książki pisze: „To jest historia o matce, dwóch córkach i dwóch psach. To także opowieść o Mozarcie i Mendelssohnie, o fortepianie i skrzypcach oraz o tym, jak dotarłyśmy do Carnegie Hall. Miał to być reportaż o tym, jak chińscy rodzice potrafią wychowywać dzieci lepiej niż zachodni. Ostatecznie jednak jest to historia o gorzkim zderzeniu kultur, o przemijalności sławy i o tym, jak zostałam poniżona przez trzynastoletnią dziewczynkę.” Tak czy inaczej, po przeczytaniu Bojowej pieśni tygrysiej matki już nigdy nie spojrzysz na wychowanie tak jak dotąd. Amy Chua, urodzona w 1962 roku w stanie Illinois, pochodzi z rodziny chińskich imigrantów, którzy przeprowadzili się do Stanów Zjednoczonych na początku lat sześćdziesiątych XX wieku. Jest profesor prawa na Uniwersytecie Yale. Jest autorką kilku książek naukowych (World on Fire: How Exporting Free Market Democracy Breeds Ethnic Hatred and Global Instability, 2003; Day of Empire: How Hyperpowers Rise to Global Dominance - and Why They Fall, 2007; The Triple Package: How Three Unlikely Traits Explain the Rise and Fall of Cultural Groups in America, 2014). Jej książka Bojowa pieśń tygrysiej matki stała się międzynarodowym bestsellerem. Z mężem Jedem Rubenfeldem i dwiema córkami, Sophią i Lulu, mieszka w New Haven.