W osiemnastce Aleksandra miała jasną wizję swojej przyszłości - wiedziała, czego chce (żyć jak w bajce u boku bogatego, seksownego męża, wychowywać z nim dwoje uroczych, pięknych i grzecznych dzieci i mieć się świetnie), tak samo jak wiedziała, czego nie chce (przede wszystkim nie brać zwykłego faceta i nie przeżyć banalnego życia). Jej koleżanki były podobnie nastawione, wszystkie wierzyły, że to one będą tymi wyjątkami, którym się to uda. W końcu są młode i piękne i mają całe życie przed sobą! Tyle że... Dwadzieścia lat po maturze każda z sześciorga dawnych koleżanek przeszła długą drogę i z różowych planów zostały w większości gorzko-słodkie okruchy. Ze swoich naiwnej wyobraźni musiały wiele odpuścić - i tak nie jest tak, jak by chciały. Wspaniali, seksowni faceci z grubym kontem albo się nie zdarzają, albo dawno odeszli za młodszymi, niektóre koleżanki są po rozwodzie, inne się do tego szykują... Aleksandra (i nie tylko ona) znów stoi na rozdrożu i nadal nie wie, dokąd iść, ani z kim, żeby było warto! Połowa życia za nami, porządni faceci zajęci, a te dzieci też nie są aż tak idealne... Mimo to wszystkie mają nadzieję, że się uda. Jeśli nie za pierwszym razem, to za drugim, trzecim... setnym, i tak szukają dalej i w głębi siebie wciąż czują się takie same - młode jak kiedyś (tylko nie patrz w lustro i nie wchodź na wagę...), z większymi lub mniejszymi guzami i bliznami zadanymi przez życie może banalne, ale jedyne, które przeżywają tu i teraz.