Theodore Roszak (1933-2011) należy do najbardziej wyrazistych amerykańskich historyków i socjologów. Pojęciem kontrkultury uchwycił w 1969 roku przecięcie między Nową Lewicą a ruchem hipisowskim, którym był sprzeciw wobec tego, co nazywa technokracją - ustroju opartego na korporacyjnej i technologicznej ekspertyzie, panującego w społeczeństwie przemysłowym. Szczegółowa analiza kilku myślicieli, którzy najmocniej wpłynęli na ówczesną młodzieńczą kontrkulturę - Herberta Marcuse’a i Normana Browna, Allena Ginsberga i Paula Goodmana - pokazuje, w jaki sposób każdy z nich podważa dominujący naukowy obraz świata, a tym samym podkopywuje fundamenty technokracji. Następnie zwraca uwagę na „mit obiektywnej świadomości” i twierdzi, że kultura, która tłumi lub degraduje wizjonerskie doświadczenie, popełnia grzech osłabiania naszego istnienia. Pytanie stojące przed nami nie brzmi bowiem „jak wiedzieć?”, lecz „jak żyć?”. Znalezienie odpowiedzi wymaga odnowy magicznego spojrzenia na świat, z którego wyrasta ludzka twórczość i wspólnota. Roszakowi udaje się dzięki mądremu wglądowi odsłonić głębszy sens ówczesnych studenckich niepokojów, beatników i hipisów, ruchu psychodelicznego, muzyki rockowej, ożywienia okultyzmu i mistycyzmu, protestu przeciwko wojnie w Wietnamie oraz niechęci młodego pokolenia do stania się częścią bogatego społeczeństwa technologicznego. We wstępie z 1995 roku Roszak krótko zastanawia się nad rozwojem, jaki przeszła kontrkultura od czasu, gdy wprowadził ten termin. Posłowiem opatrzył M. C. Putna.