Monografia traktuje o grupie etniczno-językowej Wachanczyków, żyjącej w rejonie pamirsko-hindukuszowego węzła górskiego na terytorium Afganistanu, Tadżykistanu i Pakistanu. W wyniku rywalizacji Rosji i Wielkiej Brytanii w XIX wieku w ramach tzw. Wielkiej Gry (Great Game) pod koniec XIX wieku część dotąd homogenicznego etnosu została zmuszona do opuszczenia rodzinnego korytarza wachanskiego, wskutek czego Wachanczycy znaleźli się na obszarach, które później rozwinęły się jako diametralnie różne formy państwowe. Przedmiotem pracy jest kompleksowa analiza przemiany materialnej i duchowej kultury tej grupy etnicznej, a ściślej grup etniczno-językowych Wachanczyków zamieszkujących terytoria Afganistanu, Tadżykistanu i Pakistanu, ze szczególnym akcentem na ich obecny stan. Bardzo istotną częścią jest kontekst wizualny, który poprzez ilustracje i fotografie prezentuje znaczące cechy związane z codziennym życiem Wachanczyków. Głównym celem pracy jest odkrycie materialnych i duchowych zjawisk ściśle związanych z życiem codziennym, kontekstami historyczno-politycznymi, sytuacją społeczno-ekonomiczną oraz szyickim ismailickim wyznaniem, z którymi konfrontują się członkowie poszczególnych grup Wachanczyków. Za najodpowiedniejsze narzędzie do realizacji powyższego celu jednoznacznie uznano metodę komparatystyczną, odzwierciedlającą sensowną kombinację podejścia synchronicznego i diachronicznego, opartą na autorskich badaniach terenowych w rejonie pamirsko-hindukuszowego węzła, popartą studiowaniem odpowiednich źródeł.