Podstawowe dwie tezy, jakie prezentuje książka, to: słabość socjologicznej teorii instytucji dialogu obywatelskiego oraz niedojrzałość polskiej demokracji uczestniczącej. Część artykułów (zwłaszcza w części pierwszej) koncentruje się na interesującej i kompetentnej dyskusji wokół tej pierwszej tezy (toczonej także w perspektywie europejskiej); zdecydowana większość artykułów empirycznych (odnoszących się do konkretnych badań instytucji partycypacyjnych w Polsce) dowodzi słabości badanych instytucji polskiego dialogu obywatelskiego. Motyw barier, ograniczeń, pozorowania, obciążeń kulturowych, sztuczności czy fasadowości dialogu dominuje, ale – co jest istotną cechą tej publikacji i wyróżnia ją na tle wielu prac dotyczących pokrewnej problematyki – nie przeradza się w czarnowidztwo ani obezwładniające malkontenctwo; stanowi raczej punkt wyjścia do analiz konstruktywnych, poszukujących dróg wyjścia z kryzysu demokracji, możliwych kierunków reform, przełamania barier i niekorzystnych uwarunkowań i – wreszcie – naprawy instytucji obywatelskiego dialogu i komunikacji. Tego rodzaju interesujących poszukiwań teoretyczno-poznawczych i propozycji reform instytucji DO w poszczególnych artykułach tomu i w podsumowaniach znajdujemy bardzo wiele. ukryj opis