Po lewej stronie wszystko jest inne. Ale człowiekowi dociera to powoli, wiele rzeczy zauważa dopiero po pół roku. Uczucie, kiedy samolot po raz pierwszy zaczyna się poruszać, jest niezapomniane. Myślę, że coś podobnego czuli odkrywcy, kiedy dotarli do bieguna północnego, tylko że im z zachwytu było zimniej. Wrażenie radości zmieszane z pewnym cieniem nieporadności - naprawdę mam tu być? Nie wydaje mi się to? A to tak wygląda, i dopiero kiedy sam powiem, że polecimy, to polecimy! Mój kolega w kokpicie odgrywa swoją rolę doskonale i zostawia wszystkie decyzje mnie. Chociaż sam jest kapitanem i instruktorem, zachowuje się jak drugi pilot-początkujący i pozwala, by wszystko działo się w swoim tempie. Powoli, co jednak z lewej strony sprawia wrażenie zabójczej szybkości. Po pierwszej półgodzinie przychodzi małe rozczarowanie: nie potrafię siedzieć po lewej stronie! Jak to możliwe? Naprawdę by mi to nie przyszło do głowy, ale drugi pilot na prawej siedzeniu ciągle jest lekko pochylony w lewo, żeby dosięgnąć wszystkich przełączników i dobrze widzieć przyrządy, z których większość jest umieszczona pośrodku, między oboma fotelami. W tej dziwnej pozycji przeżyłem wiele lat, nie zauważając nic szczególnego, i wcale nie rozumiem, dlaczego teraz bolą mnie szyja i plecy, kiedy ktoś wchodzi do kokpitu, zdecydowanie odwracam się w lewo w stronę okna i nie potrafię wygodnie gdzieś ułożyć nóg. Z pierwszych lotów nowy kapitan wraca do domu z poczuciem, że był w lesie i ścinał drzewa.