Książka traktuje o losach i twórczości naukowej Profesora Stanisława Jedlewskiego od roku 1950, kiedy to opuścił on Państwowy Zakład Wychowawczo-Naukowy w Krzeszowicach i na mocy decyzji ministra oświaty udał się do Warszawy celem organizacji Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Był również współtwórcą Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW, gdzie opracował program kształcenia pedagogów resocjalizacyjnych. Jedlewski wsławił się jako niepokorny reformator, pierwszy badacz terenowy niebojący się przekroczyć progu zakładu poprawczego ani rozmów z nieletnimi przestępcami oraz prekursor humanistycznej wizji procesu resocjalizacji i reedukacji młodzieży w duchu respektowania ich praw.

Autorka stawia tezę popartą wynikami własnych badań, że metodykę pracy z grupami młodzieży, które dzisiaj nazywanymi wrażliwymi (vulnerable groups), Jedlewski stworzył na podstawie doświadczeń z Krzeszowic. Jego propozycja stanowiła zespół metod opartych na formach artystycznych (teatrze, muzyce, literaturze pięknej), sporcie i turystyce (głównie harcerskiej). Ten system profilaktyki społecznej i resocjalizacji cechował się humanizmem. Autor opracował go teoretycznie, uzasadniając jego skuteczność doświadczeniem krzeszowickim i badaniami własnymi realizowanymi na terenie zakładów poprawczych.