Pamiętniki Hansa von Lucka to przede wszystkim opowieść o kampaniach wojennych tego młodego i zdolnego oficera w służbie niemieckiego Wehrmachtu. Czytelnik poznaje najpierw, jak młody mężczyzna, zgodnie z rodzinną tradycją, postanowił wstąpić do Reichswehru, gdzie szczęśliwie spotkał później legendarnego niemieckiego marszałka polnego Erwina Rommla, którego umiejętności wysoko cenili nawet jego przeciwnicy. Hans von Luck brał udział w wojnie jako dowódca batalionu, a później pułku we wszystkich kluczowych kampaniach armii nazistowskiej: najpierw w błyskawicznym natarciu na Polskę (1939), pod dowództwem Rommla w ataku na Francję (1940), inwazji na Związek Radziecki (1941-1942), później ponownie pod dowództwem Rommla uczestniczył jako oficer dowodzący Niemieckim Korpusem Afrykańskim (Deutsches Afrikakorps) w pamiętnych walkach w Afryce Północnej (1942-1943), a pod koniec wojny brał udział w walkach obronnych armii niemieckiej po rozpoczęciu udanej inwazji alianckiej w Normandii (1944-1945). Krótko przed końcem wojny został w beznadziejnej sytuacji wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną i wywieziony na Kaukaz, gdzie pracował niemal do końca swojego pobytu w niewoli w gruzińskim obozie pracy w mieście Tkibuli. Opis Hansa von Lucka to nie tylko klasyczna żołnierska relacja bitewna, lecz także świadectwo czasów wojny widziane z drugiej strony barykady. O inteligencji i niezwykłych zdolnościach autora świadczy między innymi fakt, że najwyżsi dowódcy armii niemieckiej nie obawiali się powierzyć mu misji politycznej, której celem było przekonanie Adolfa Hitlera o konieczności wycofania niemieckich armii z Afryki Północnej. Jego świadectwo dowodzi narastających rozbieżności między generałami armii niemieckiej a politycznym kierownictwem nazistowskiego państwa. Wspomnienia z sowieckiej niewoli, jak i opisy starć z przeciwnikami ukazują głęboką empatię i uznanie von Lucka nawet wobec swoich wrogów, których potrafił nie tylko docenić, lecz także okazać im współczucie.