Konfrontacja Winstona Churchilla (1874-1965) z polityką appeasementu (ustępliwością), za którą początkowo obrzucano go oskarżeniami o bycie wojennym krzykaczem, ostatecznie wyniosła go w krytycznym dla wojny roku 1940 na czele rządu. Swoją niezwykłą retoryką potrafił pobudzić izolowany wyspiarski naród do zdecydowanego wysiłku wojennego i doprowadzić go do zwycięstwa nad hitlerowskimi Niemcami. Historyk Andrew Roberts żartobliwie zauważył (w "Wichrze wojny"), że przemówienia Churchilla były warte co najmniej trzy niemieckie dywizje. Churchill pilnie zajmował się retoryką od młodości, być może także po to, by - podobnie jak Demostenes - przezwyciężyć swoją wadę wymowy. Był świadomy, że umiejętność dobrego mówienia odgrywa w polityce absolutnie kluczową rolę; sam styl przemówienia potrafi wydobyć sens przekazu, podkreślić jego powagę i oddziaływać na słuchaczy. Prawdziwy przywódca musi inspirować, czyli apelować do najwyższych wartości i ideałów narodu i cywilizacji. Churchill oczywiście nie byłby Anglikiem, gdyby nie rozumiał, że istotą polityki jest także gra, że w sercu dobrego przemówienia nie ma tylko poważnych słów, lecz także mądrość i dowcip w aforyzmach. Nawet uważał, że po wszystkich trudach i walkach, które w końcu zostaną zapomniane, pozostaną owoce jego pisarskich wysiłków (przecież otrzymał też Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury) i że najdłużej będą żyć jego dowcipne bon moty, epigramy. To właśnie one uchwycają wieczne i paradoksalne prawdy o człowieku.