Miłość rodzi życie i pragnienia. Na początku drobne pędy pragnień są niewinne i nie zacieniają miłości. Potem stają się coraz silniejsze i zabierają więcej energii. A następnie całkowicie przesłaniają miłość i powodują błędne spojrzenie na świat oraz zachowanie. Im bardziej pragnienie działa dla siebie, tym trudniej je stłumić. Zaczyna żyć własnym życiem i zachowywać się agresywnie. Człowiek niepostrzeżenie staje się niewolnikiem swoich pragnień. Sztuka miłości dla niego sprowadza się tylko do łóżka. Coraz więcej energii z duszy przechodzi do ciała. Ciało wymaga tego coraz więcej, a potem zaczyna degenerować się i umierać. W moich książkach ten proces nazywa się przywiązaniem do pragnień. Gdy podświadomie reagujemy na każdą sytuację agresywnie, wystarczy, że tylko procent ukierunkowania ku miłości spadnie poniżej niebezpiecznej granicy i uruchamia się mechanizm ratowania duszy - następuje hamowanie i odcięcie pragnień, pojawiają się takie choroby jak miażdżyca, stwardnienie rozsiane, cukrzyca, zawały serca lub udary, artretyzmy, problemy ze wzrokiem itd. Jeżeli nie chcemy dobrowolnie ograniczać się w pragnieniach związanych z ciałem, to gdy nasze ukierunkowanie ku miłości słabnie, proces rozwoju staje się niedobrowolny. Mechanizm hamowania i następującego rozpadu ma zastosowanie zarówno do pojedynczego człowieka, jak i do grupy ludzi. Cywilizacja jest chora i umiera tak samo jak jeden człowiek.