Każda z dziewięciu opowieści otwierających książkę jest klejnotem kryminalnej fikcji. W ciągu trzech dekad, które minęły od narodzin Kinsey, wydarzyło się wiele, dlatego łatwo moglibyśmy zapomnieć, że bohaterka stała się częścią przełomowego nurtu w rozwoju powieści detektywistycznej - nurtu, w którym kobiety przestały być jedynie lojalnymi partnerkami surowych detektywów, postawiły na własne nogi, zaczęły wyrażać własne przenikliwe obserwacje i mieć wyraźnie zarysowane poglądy. To właśnie ta elokwencja, dowcip i bezceremonialne uwagi sprawiły, że czytelnicy pokochali Kinsey już przy pierwszej książce - A... jak alibi. Dowodzi to, że od samego początku była silną postacią. Trzynaście opowiadań z drugiej części zbioru autorka napisała w ciągu dziesięciu lat po śmierci matki. Pojawia się w nich postać Kit Blue, swego rodzaju młodsze alter ego samej Sue. To mroczne historie z wyraźnym nurtem żalu i cichego bólu. Rodzina Graftonów była zdruzgotana, jak to zwykle bywa w takich sytuacjach, lecz opowiadanie z mądrością i wrażliwością opisuje drogę od pierwotnego gniewu przez pogodzenie się i przebaczenie aż do ostatecznego odnalezienia bezgranicznej miłości. Napięcie emocjonalne jest bardzo silne.

Autorka we wcześniejszych wypowiedziach kilkakrotnie wspominała o alkoholizmie swoich rodziców - problem najwyraźniej zaczął się w czasie, gdy jej ojciec wrócił z wojny. Niektórych rzeczy o swoich rodzicach nigdy się nie dowiemy, i tak samo Sue nie wie, co popchnęło jej rodziców ku uzależnieniu; to jednak właśnie z tego powodu dorastała w niezwykłej swobodzie. Mogła czytać, co chciała, chodzić, gdzie jej się podobało, pływać na falach wyobraźni, lecz ramię w ramię ze swobodą przyszło też emocjonalne rozchwianie i brak równowagi.

Sue Grafton skrupulatnie strzeże swojej prywatności i można by powiedzieć, że jest zamknięta w sobie. Obecna decyzja, by mówić tak otwarcie, świadczy o tym, że pogodziła się z przeszłością. Mimo to pisze: „Żyjemy w czasach, gdy każdy wszystko wszystkim wyznaje. Ja jednak nie chcę, by ludzie patrzyli na mnie jak na autora, który rozkoszuje się swoją burzliwą życiową historią i jeszcze na niej zyskuje. Po pięćdziesięciu latach wciąż odczuwam zażenowanie i nie chcę odsłaniać zasłony, która kryje okres, kiedy byłam skonfundowana i niepewna.
Oby życie dało się redagować tak jak prozę. Miło byłoby móc wrócić i przepisać swoją życiową historię na lepszy sposób, pozbyć się słabych stron i poprawić błędy, które w świetle późniejszych doświadczeń rażą w oczy. Zdałam sobie jednak sprawę, że próba ukrycia przed sobą nieprzyjemnych rzeczy z własnego życia prowadzi do tego, że człowiek zakrywa także te dobre, które przecież są ukryte w mule na dnie. Przeszłość jest spójną całością i nie wierzę, by można było powiedzieć tylko część prawdy, nie ujawniając niemal wszystkiego. Doświadczenia nie są darmowe i za swoje utemperowanie zapłaciłam cholernie wysoką cenę.” I w tym zgodzą się wszyscy, którzy odważyli się spojrzeć wstecz na własną przeszłość.